Zielone płuca Ziemi
Lasy – dobro narodowe, które należy chronić
Lasy są skarbem narodowym, służąc jako zielone płuca kraju, niezbędne dla dobrobytu zarówno ekosystemów, jak i społeczności ludzkich. Poza byciem źródłem drewna odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu równowagi ekologicznej, dostarczaniu tlenu i filtrowaniu zanieczyszczeń. Ochrona lasów ma znaczenie zarówno na poziomie indywidualnym, jak i państwowym, a konieczność postrzegania ich jako czegoś więcej niż tylko fabryk drewna nigdy nie była tak istotna jak obecnie.
Zielone płuca. Lasy działają jak płuca Ziemi, produkując tlen w procesie fotosyntezy. Pochłaniają dwutlenek węgla, główny gaz cieplarniany, i uwalniają tlen, odgrywając kluczową rolę w regulacji globalnego klimatu. Zdrowie tych „zielonych płuc” ma bezpośredni wpływ na jakość powietrza, którym oddychamy, co sprawia, że ochrona lasów jest sprawą wagi państwowej.
Bioróżnorodność. Lasy są domem dla niesamowitej różnorodności flory i fauny, tworząc skomplikowane ekosystemy, które wspierają życie w niezliczonych formach. Ochrona parków narodowych i lasów pierwotnych ma zasadnicze znaczenie dla ochrony różnorodności biologicznej. Obszary te służą jako ostoje zagrożonych gatunków i odgrywają kluczową rolę w zachowaniu równowagi naturalnych ekosystemów. Jako siedliska niezliczonych gatunków lasy przyczyniają się do ogólnego zdrowia i odporności planety.
Filtracja zanieczyszczeń. Oprócz produkcji tlenu lasy działają jak naturalne filtry zatrzymujące zanieczyszczenia oraz oczyszczające powietrze i wodę. Obszary miejskie mogą odnieść ogromne korzyści z utworzenia parków w granicach miast. Te zielone przestrzenie nie tylko zapewniają możliwości rekreacyjne, ale także pomagają złagodzić zanieczyszczenie powietrza i zmniejszyć efekt miejskiej wyspy ciepła. Integracja natury z planowaniem urbanistycznym sprzyja zdrowszemu i bardziej zrównoważonemu środowisku życia.
Odpowiedzialność indywidualna i państwowa. Jednostki mogą znacząco się przyczynić do ochrony lasów poprzez świadome wybory. Zrównoważone praktyki, takie jak korzystanie z odpowiedzialnie pozyskiwanych produktów drzewnych i zmniejszanie śladu węglowego, odgrywają kluczową rolę. Wspieranie inicjatyw ochrony przyrody, udział w programach sadzenia drzew i odpowiedzialna rekreacja na świeżym powietrzu to sposoby, w jakie jednostki mogą aktywnie angażować się w ochronę lasów.
Rządy ponoszą odpowiedzialność za uchwalanie polityk, które priorytetowo traktują ochronę lasów. Inwestowanie w tworzenie i utrzymywanie parków narodowych i obszarów chronionych ma kluczowe znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej i zapewnienia długowieczności ekosystemów. Zrównoważone praktyki leśne, programy ponownego zalesiania i wdrażanie rygorystycznych przepisów zapobiegających wylesianiu są niezbędnymi elementami skutecznych działań ochronnych na szczeblu państwowym.
Przywracanie zniszczonych ekosystemów. Przeciwdziałanie skutkom wylesiania i degradacji środowiska wymaga zaangażowania w odbudowę zniszczonych ekosystemów. Inicjatywy ponownego zalesiania, w połączeniu ze zrównoważonymi praktykami zarządzania gruntami, mogą pomóc w rekultywacji obszarów, które ucierpiały w wyniku działalności człowieka lub klęsk żywiołowych. Poprzez aktywne przywracanie ekosystemów możemy odzyskać utraconą różnorodność biologiczną i zwiększyć odporność swoich naturalnych krajobrazów.
Lasy są czymś więcej niż tylko źródłem drewna; są one integralną częścią zdrowia naszej planety i dobrobytu jej mieszkańców. Uznanie lasów za aktywa narodowe wymaga zbiorowego wysiłku zarówno na poziomie indywidualnym, jak i państwowym. Nadając priorytet ochronie, promując zrównoważone praktyki i aktywnie uczestnicząc w wysiłkach na rzecz odbudowy, możemy zapewnić, że lasy będą się nadal rozwijać jako zielone płuca naszych krajów. Naszym obowiązkiem jest przekazanie tych ważnych ekosystemów w odpowiednio dobrym stanie przyszłym pokoleniom, z przekonaniem, że prawdziwa wartość lasów wykracza daleko poza ich wkład gospodarczy.
Hanna Krzyżowska
Ze świata:
Japońska ochrona motyli. Gatunek błękitnego motyla zanika w Japonii, ponieważ krajobrazy rolnicze, na których opiera się jego roślina żywicielska, zanikają z powodu migracji do miast, starzenia się społeczeństwa i importu żywności z zagranicy. Kluczem do jego ocalenia jest zachowanie tradycyjnego krajobrazu zwanego satoyama, czyli mozaiki różnych ekosystemów, takich jak łąki, lasy, gospodarstwa rolne i pola ryżowe. Naukowcy z Uniwersytetu Tokijskiego nawiązali współpracę z miastem Iijima w prefekturze Nagano i lokalną spółdzielnią rolniczą, aby zachować ten mieszany krajobraz, jednocześnie reintrodukując populację motyla, którego populacja wzrosła.
Tajlandia próbuje dostosować gospodarkę wodną do zmian klimatu. W Tajlandii, której gospodarka w dużej mierze opiera się na uprawach nawadnianych, woda jest kluczowym zasobem. Jednak w miarę jak zmiany klimatyczne przybierają na sile, powodując powodzie i susze, zrównoważona gospodarka wodna staje się coraz większym wyzwaniem. Nowy raport ocenia skuteczność dwóch rozwiązań opartych na naturze, które stanowią krok w kierunku odejścia od typowego dla tego kraju odgórnego, twardego podejścia inżynieryjnego i przynoszą szereg korzyści dla środowiska i społeczności. Przeszkodami w ich powszechnym wdrażaniu mogą się jednak okazać kompromisy środowiskowe i społeczne, złożone ramy polityczne oraz potrzeba większego zrozumienia i wiedzy specjalistycznej w zakresie koncepcji, projektowania i wdrażania podejść opartych na przyrodzie.
Długotrwała susza przynosi zmiany w amazońskich społecznościach. Poważna susza w amazońskim lesie deszczowym jest nadal odczuwalna wzdłuż rzeki Tapajós w brazylijskim stanie Pará. Rzeka ucierpiała z powodu najniższego poziomu wody w historii, osiągając 94 cm – 38 cm poniżej poziomu odnotowanego w tym samym okresie w 2010 roku podczas historycznej suszy. Długi, suchy okres wywołał rekordową liczbę pożarów w stanie Pará, pokrywając region gęstymi chmurami dymu. Społeczności nadrzeczne zostały odcięte przez niski poziom rzek, a eksperci twierdzą, że susza może mieć wpływ na populację ryb przez następne trzy lata.
Chińscy poszukiwacze złota niszczą kambodżańskie rezerwaty dzikiej przyrody. Raport organizacji pozarządowej i skargi mieszkańców wioski zarzucają chińskiej firmie wydobywanie złota na jednym z największych obszarów chronionych w Kambodży na wiele lat przed uzyskaniem na to licencji. Firma Late Cheng Mining Development otrzymała w marcu 2020 roku koncesję poszukiwawczą obejmującą 15 100 ha, a we wrześniu 2022 roku koncesję wydobywczą. Lokalni mieszkańcy twierdzą, że firma prawdopodobnie działa w regionie od początku 2019 roku.
Brazylijski NGO przywraca zdegradowany las atlantycki. Iracambi to brazylijska organizacja pozarządowa działająca w paśmie górskim Serra do Brigadeiro, położonym w samym sercu Lasu Atlantyckiego, w dużej mierze zniszczonego przez szalejące wylesianie. Wykorzystując partnerstwo z lokalnymi szkołami i społecznościami, Iracambi ma nadzieję przesadzić 1 mln rodzimych drzew do 2030 roku i przywrócić utracony Las Atlantycki. Region Serra do Brigadeiro ma drugą co do wielkości rezerwę boksytu w Brazylii, co przyciąga do niego biznesy wydobywcze. Posadzono już
250 tys. drzew.